تشدید

علامت تشدید که هم در زبان فارسی و هم در زبان عربی استفاده می گردد، به شکل(  — ّ ) می باشد. مثال: بنّا - دقّت - ذرّت در واقع، اگر حرفی پشت سر هم تکرار شود (اولی ساکن و دومی متحرک)، تلفظ آن برای دستگاه تکلم سنگین خواهد بود چرا که باید آن حرف، دو بار از یک جایگاه تلفظ شود. مانند: إل لَا -  ثُم مَ - شَررَ، برای رفع این سنگینی، حرف اول را تلفظ نمی کنند و به جای آن حرف دوم را محکم و مشدّد ادا می کنند.  حرفی که علامت تشدید بر روی آن قرار گیرد(حرف مُشَدَّد ) دارای ۲ ویژگی می باشد: الف: محکم خوانده می شود. ب: در حقیقت متشکل از ۲ حرف است که اولی ساکن و دومی متحرک می باشد. مثال:         رَبَّکَ (رَب بَ کَ ) که به این صورت خوانده می شود:   ( باء اول ساکن و باء دوم (مفتوح) است)       صَلِّ (صَل لِ) که به این صورت خوانده می شود:  ( لام اول ساکن و لام دوم (مکسور) است) علامت تشدید (— ّ ) از (شین) ابتدای کلمه ( شَدَّ ) گرفته شده و دلالت بر محکم ادا شدن حرف است.   — ّ  ← ش ← شَدَّ