نبوت در سینه ی حافظان قرآن

عَمرِو بنِ جُمَیعٍ عَن أَبی عَبدِاللهِ قالَ قالَ رَسولُ اللهِ: «إِنَّ أَحَقَّ النّاسِ بِالتَّخَشُّعِ فی السِّرِّ وَ العَلانیَةِ لَحامِلُ القُرآنِ وَ إِنَّ أَحَقَّ النّاسِ فی السِّرِّ وَ العَلانیَةِ بِالصَّلاةِ وَ الصَّومِ لَحامِلُ القُرآنِ ثُمَّ نادَی بِأَعلَی صَوتِهِ یا حامِلَ القُرآنِ تَواضَع بِهِ یَرفَعکَ اللهُ وَ لا تَعَزَّز بِهِ فَیُذِلَّکَ اللهُ یا حامِلَ القُرآنِ تَزَیَّن بِهِ لِلهِ یُزَیِّنکَ اللهُ بِهِ وَ لا تَزَیَّن بِهِ لِلنّاسِ فَیَشینَکَ اللهُ بِهِ مَن خَتَمَ القُرآنَ فَکَأَنَّما أُدرِجَتِ النُّبُوَّةُ بَینَ جَنبَیهِ وَ لکِنَّهُ لا یوحی إِلَیهِ وَ مَن جَمَعَ القُرآنَ فَنَولُهُ لا یَجهَلُ مَعَ مَن یَجهَلُ عَلَیهِ وَ لا یَغضَبُ فی مَن یَغضَبُ عَلَیهِ وَ لا یَجِدُ فی مَن یَجِدُ وَ لکِنَّهُ یَعفو وَ یَصفَحُ وَ یَغفِرُ وَ یَحلُمُ لِتَعظیمِ القُرآنِ وَ مَن أوتیَ القُرآنَ فَظَنَّ أَحَداً مِنَ النّاسِ أوتیَ أَفضَلَ مِمّا أوتیَ فَقَد عَظَّمَ ما حَقَّرَ اللهُ وَ حَقَّرَ ما عَظَّمَ اللهُ وَ فیهِ وَ رُوِیَ لا تَبلَی عَشَرَةٌ الغازی وَ المُؤَذِّنُ وَ العالِمُ وَ حامِلُ القُرآنِ وَ الشَّهیدُ وَ النَّبیُّ وَ المَرأَةُ إِذا ماتَت فی نِفاسِها وَ مَن قُتِلَ مَظلوماً وَ مَن ماتَ یَومَ الجُمُعَةِ أَو لَیلَتَها» وسائل‌الشیعة، ج ٨، ص ١۶١.

حضرت محمد(ص): سزاوارترین مردم به خشوع داشتن در آشکار و نهان "حافظ قرآن" است؛ سزاوارترین افراد به انجام عبادات، نماز و روزه در آشکار و نهان، "حافظ قرآن" است. 

سپس با صدای بلند فرمودند: ای حامل قرآن !به واسطه‌ ی قرآن تواضع نما تا خدا درجه ‌ی تو را بالا برد و تکبر نورز تا خدا تو را زبون نسازد؛ 

ای حامل قرآن خود را با قرآن برای خدا بیارای، تا خدا به تو آراستگی دهد، نه برای مردم تا خدا تو را بدان زشت کند. 

هر که قرآن را ختم نماید، گویی نبوت در سینه‌ اش جای داده شده است، جز این که بر او وحی نمی‌ شود. 

کسی که قرآن را در سینه‌ ی خود جای داده با کسی که با او به جهالت برخورد می‌ کند، جاهلانه رفتار نمی‌ کند و بر کسی که بر او غضب کند، غضب نمی‌ کند و با کسی که با او تندی کند، به تندی برخورد نمی‌ کند؛ بلکه با عفو و گذشت و بخشش برخورد می‌ کند و به جهت تعظیم و بزرگداشت قرآن، صبر و بردباری می‌ نماید.