همزه ی وصل و همزه ی قطع
همزه ی وصل و همزه ی قطع:
تـلفـّظ کـلمـاتـى کـه ابـتـداى آنها ساکن باشد مشکل و یا غیر ممکن است. براى سهولت و امکان پـذیـر شـدن تـلفـّظ چـنـیـن کـلمـاتـى از الفـى بـه نـام (هـمـزه وصل) کمک گرفته مى شود.
همزه وصل ، در ابتداى کلمه، خوانده مى شود ولى در وسط کلام، خوانده نمى شود، مانند:
اُدْخُلُوا ـ یا قَوْمِ ادْخُلُوا
در مـقـابـل هـمـزه وصـل، همزه دیگرى است به نام "همزه قطع" که در ابتدا و وسط کلام خوانده مى شود، مانند:
اَرْسَلْنا ـ لَقَدْ اَرْسَلْنا
چگونگى خواندن همزه وصل در ابتداى کلمه ها:
١) در حروف: در قرآن کریم تنها کلمه ای که "حرف" محسوب شده و همزه وصل می گیرد "حرف تعریف" (الف و لام) می باشد. درواقع "الف" در حرف تعریف ، همزه وصل است.
"همزه (ال) تعریف" همیشه ، در صورت ابتداء، مفتوح مى باشد، مانند:
الشَّمْس، الْقَمَر ➖ که خوانده مى شوند: اَلشَّمْس، اَلْقَمَر
٢) در اسمها: همزه ی وصلی که بر سر اسم ها بیاید در صورت ابتداء همیشه مکسور مى باشد، مانند:
ابْن، اسْم ➖ که خوانده مى شوند: اِبْن، اِسْم
٣) در افـعـال: پس از همزه ی وصل فعل، "اولین حرف متحرک" را نگاه می کنیم. اگر مفتوح یا مکسور بود همزه ی وصل ما "مکسور" و اگر مضموم بود ، همزه ی وصل نیز، "مضموم" خوانده مى شود. (در فعل، همزه ی وصل مفتوح نداریم)
مانند:
افْتَحْ، اضْرِبْ، انْصُرْ ➖ که خوانده مى شوند: اِفْتَحْ، اِضْرِبْ، اُنْصُرْ
چگونگى علامت گذارى همزه قطع و وصل در قرآنها:
در بـعـضـى از قـرآنها براى راهنمایى قارى، روى الف همزه قطع، همزه (اء) و روى الف همزه وصل، صاد کوچکى (ا) قرار داده اند؛ مانند:
اءَتَى اءَمْرُاللّهِ
در بـعـضـى از قـرآنـهـاى دیـگـر الف هـمـزه قـطـع را بـا حـرکـت و عـلامـت مـربوطه و الف همزه وصل را بدون علامت نوشته اند، مانند:
اَتى اَمْرُ اللّهِ
تـمـریـن:
کـلمـه هـایـى را کـه داراى هـمـزه وصـل اسـت، یـک بـار بـا کـلمـه قبل و بار دیگر بطور جداگانه بخوانید.
وَاسـْتـَکـْبـَرَ ـ وَالْقـَمـَرِ ـ فـَاسـْتَشْهِدُوا ـ هُوَالْهُدى ـ فَارْزُقُوهُمْ ـ وَاتَّقُوهُ ـ وَابْتَلُوا الْیَتامى ـ فـَاسـْتـَفـْتـِهـِمْ ـ فـَقـَدِ افـْتَرى ـ لَقَدِ اسْتَکْبَرُوا ـ قیلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ ـ وَ لا تُخْسِرُوا الْمیزانَ ـ وَاکْسُوهُمْ ـ اَرَدْتُمُ اسْتِبْدالَ ـ وَاخْشَوْنِ ـ مِنَ الْکِتابِ
️
همزه وصل در آغاز فعل و اسم و حرف مى آید
چند نکته و استثناء:
١)در شش فعل زیر، همزه ی وصل در حالت ابتداء، بصورت "کسره" خوانده میشود:
اِقْضُوا - اِبْنُوا - اِمْشُوا - اِمْضُوا - اِئْتُوا - اِهْدُوا
٢)همزه ی ساکنه در کلمات
اِئْتِ - اِئْتِنٰا - اِئْتِیٰا - اِئْتوُا - اِئْتوُنی - اِئْذَنْ
در وسط کلام به "همزه" و درصورت ابتدا به کلمه، به صورت یاء مدی خوانده میشود. (ایتِ...)
٣)همزه ی ساکنه در کلمه "اُءوْتُمِنَ" در صورت ابتدا به کلمه، به شکل "واومدی" خوانده میشود . (اوُتُمِنَ)
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد